Ruim 80 jaar en weer terug in de klas

TERBORG/VARSSEVELD - Tachtigers zijn het. En klasgenoten. Allemaal geboren in 1936 of 1937. En allemaal hebben ze bij elkaar in de klas gezeten op de Christelijke Nationale School in Varsseveld. Sinds 1994 zoeken ze elkaar om de twee of drie jaar weer op om herinneringen op te halen en te praten over wat hen bezighoudt. Vrijdag waren de achttien klasgenoten bij elkaar in het Azora verpleeg- en revalidatiecentrum Antonia in Terborg.

Door Walter Hobelman

"Elke keer organiseert één van de klasgenoten deze reünie", vertelt Willemien Ormel, die deze keer de reünie heeft voorbereid. "Deze keer zijn we te gast bij Henk Ormel uit de Heelweg, die nu in Antonia woont. Vanmiddag gaan we weer eens lekker alle nieuwtjes uitwisselen en gaan we een film kijken over Varsseveld in het verleden."
Wat in 1994 nog een eenmalige gebeurtenis leek, is uitgegroeid tot een mooie traditie. Doortje Voortman is één van de reünisten en zij vertelt hoe het allemaal begonnen is. "Het was toen een hele klus om iedereen weer terug te vinden na al die jaren. Daar heb ik veel tijd in gestoken Er was zelfs iemand geëmigreerd naar Canada en die is toen speciaal voor de reünie teruggekomen naar de Achterhoek en noemde de ontmoeting 'de mooiste dag van mijn leven'. Dan weet je wel dat je al die moeite in elk geval niet voor niets hebt gedaan", vindt Voortman.
Doordat de klasgenoten elkaar nu wat vaker zien worden de gesprekken anders. "De eerste keren ging het vooral over onszelf. Welk beroep we hadden gekozen en hoe we door het leven heengingen. Tegenwoordig gaat het meer over de kinderen en kleinkinderen en de gezondheid. Onze leefwereld is anders geworden en dat zorgt altijd voor genoeg gespreksstof."
De klas van toen was een bijzondere klas, die in een spannende tijd bij elkaar kwam. "De oorlog zorgde ervoor dat onze schoolstart nogal rommelig verliep. Soms was er een paar dagen geen school en we hebben ook nog een tijdje allemaal op verschillende plaatsen les gehad. We hebben daardoor misschien wel minder onderwijs gehad dan eigenlijk moest, maar uiteindelijk zijn we allemaal goed terechtgekomen na onze schooltijd", aldus Voortman.
Het maken van de groepsfoto maakt herinneringen los bij een aantal stoere mannen. "Vroeger zou ik op de grond zijn gaan liggen. En dan zo stoer met de hand onder mijn hoofd", herinnert er zich iemand. "Maar dat gaat je nu niet meer lukken", voegt een ander er realistisch aan toe.
Over twee jaar wordt er opnieuw een reünie georganiseerd. "Maar het wordt elke keer lastiger. De gezondheid laat niet alles meer toe, maar we gaan door zolang we kunnen", aldus Voortman.