Ben Beijer bekijkt ‘t anders: Verhalenverteller

Als ik bij ‘de Kies’ loop, vraagt een echtpaar (bij navraag uit Purmerend) of ik weet wat ‘dat ding’ voor moet stellen. Met plezier vertel ik dat, ‘dat ding’ een interactief kunstwerk is dat als het donker is via kleuren de gemoedtoestand van ‘de gemiddelde Doetinchemmer’ weergeeft. Bij rood  bijvoorbeeld liefde en bij blauw licht, geluk.  

Wie is die gemiddelde Doetinchemmer vragen ze. Ik zeg geen idee te hebben. Heb mij jaren geleden aangemeld, maar voldeed blijkbaar niet aan de criteria. Ik vertel dat het een initiatief was van oud-wethouder Wubbels, die dichterbij is gaan wonen om persoonlijk op de kleuren te letten. ‘Leuk idee’, zegt de man. 

Als ze vragen hoe ze in het centrum komen nodig ik hen uit met mij mee te lopen. De gezellig drukke Grutstraat doet hen aan Valkenburg denken. Ik vertel hoe Doetinchem het water wat creatiever bij de stad gaat betrekken. Bij het afscheid zegt de dame: ‘Je kunt mooi vertellen, maar klopt dat verhaal van die kies echt?’

Ze blijken in het verleden al eens eerder een ‘Achterhoekse verhalenverteller’ te hebben gesproken. Die man zei de zoon van een rijke Tsjechische kunsthandelaar te zijn, en zijn moeder zou, toen ze genoeg van het Oostblok en zijn vader had, met hem en een Zuid- Amerikaanse muzikant de wijde wereld in zijn getrokken. Na veel omzwervingen in Noord-Afrika belande de jongen twintig jaar later in Nederland, trouwde de zwangere dochter van de dominee, die blij met hem was, niet wetende dat hij de zaaddonor was. Hij was vernoemd naar zijn beroemde vader Jan Pata en inmiddels eigenaar van een goedlopende friture in Lochem. Toen het echtpaar in het hotel vertelde dat ze de Tsjech Jan Pata hadden leren kennen lachte de kastelein en zei: ‘Jullie hebben Jan Patat gesproken. De laatste T is bij een storm van de gevel van de Patatzaak gewaaid, en sinds die tijd verteld hij wie het maar horen wil dit sprookje.’

Ik moest gelijk aan Henri- George, een beroemde ‘Franse’ verhalenverteller denken.

Goed gaon