Column Ulevel: Fiets

Ik heb een fiets gekocht. Geen nieuwe, een tweedehandse. Bij een auto zou je occasion zeggen, maar bij fietsen gebruiken we dat leenwoord niet. Terwijl de Fransen van auto d’occasion en velo d’occasion spreken. De hoeveelste fiets in mijn leven zou het zijn? Teruggaand in mijn herinnering passeren er nogal wat. Rode, blauwe, zwarte, groene vanaf het moment dat ik bij vriendje Jan op de boerderij het voortbewegen op twee wielen machtig werd. De fiets hoort bij de Nederlander. Je groeit samen op. De eerste heeft nog step- en zijwieltjes. Wat een spanning nadat vader de zijwieltjes eraf had gesloopt. Rechtdoor reed je de heg in, waar je een bocht had moeten maken. Leren fietsen is vallen en opstaan. Werd de kinderfiets te klein en je kwam met de knieën tegen het stuur dan wist je vader via een collega wel aan een maat groter te komen, die alleen nog even opgeknapt moest worden. Vaak net niet naar jouw wens.

Later verhuisden de fietsen mee en werden ze ‘s avonds binnen gezet in de gang. Toch werden ze vaak gejat. Bij het station, de kroeg, de winkel. En altijd weer die verbazing na een gezellig avondje stappen. Ik had hem toch hier gestald? Doelloos sta je met je sleuteltje in de hand. Verder zoeken. Nog eens om de hoek kijken en dan de boosheid dat de fiets echt weg is en je moet lopen of bij iemand achterop. Ooit kreeg ik ‘s nacht in een verlaten Achterhoeks landschap een lekke band. Ik zette de fiets met een hangslot aan een boom langs de weg. Dat werd kilometers in het donker naar huis sjokken. Enkele dagen later besloot ik de fiets op te halen en liet mij, voorzien van solution, plakkers, bandenlichters en een emmer water, brengen naar de plek des onheils. Verbijstering. Fiets weg en boom weg!

Ik herinner me tien stuks. Deze elfde is voor het eerst een damesfiets. Noodzakelijk omdat het op- en afstappen niet meer zo soepel verloopt. Ik had nog wel een rijwiel, maar die ging steeds meer bijgeluiden maken. Je hoorde mij van verre aankomen en van de Sturmy Archer versnelling was nog alleen standje 3 te gebruiken. Een verzet dat Robert Gesink fluitend rond trapt, maar ik moest bij tegenwind afstappen om niet om te vallen.

De aankoop is ook geen e-bike. De elektrische fietsen gaan als warme broodjes over de toonbank, maar ik doe het zonder trapondersteuning. Voor mij hoeft het niet zo snel. Ik fiets voor mijn conditie en om van de omgeving te genieten. Natuurlijk word ik op mijn tochtjes voorbij gestoven door snelfietsers, die mij meewarig, soms triomfantelijk bekijken. Ik lees over de Speed Pedelec, een sneller-dan-snelfiets, die wel 45 kilometer per uur haalt. Ik denk aan mijn kennis die mij enthousiast vertelde dat hij zijn e-bike had opgevoerd. Niet veel later kreeg hij een zwaar ongeluk, waarvan hij nog maanden zal moeten revalideren.

De rijwielhandel in Gendringen bestaat meer dan honderd jaar. De eigenaar is derde generatie fietsenmaker. Hij zegt zijn fietsen nooit geteld te hebben, wel zijn brommers. En zijn zegeningen waarschijnlijk.