Ria Tuenter.

Ria Tuenter.

Column Ria Tuenter: Taboedoorbrekend

Opinie

Ik zit in de derde klas van het VWO als we van onze leraar Nederlands de opdracht krijgen om een opstel te schrijven over ‘de generatiekloof’. Ik weet meteen waarover ik ga schrijven: de min of meer verplichte kerkdienst op zondagmorgen. Vreselijk vind ik dat. Zit je bijna een half uur naar een preek te luisteren waar geen woord van binnenkomt. Het is eenrichtingsverkeer: de dominee declameert Bijbelteksten en de gemeenschap luistert. Die dwangmatige kerkgang leidt bij mij tot een enorme aversie tegen het geloof.

In de loop der jaren is die aversie wel minder geworden. De kerk (lees: onze kerk) is meegegroeid met haar tijd en durft het aan heikele onderwerpen bespreekbaar te maken. Niet dat dit iets verandert in mijn kerkbezoek, want dat beperkt zich vooral tot ‘rouw en trouw’. Toch ga ik een paar jaar geleden met mijn gezin naar een jongerenmusical, georganiseerd vanuit de jeugdraad van de kerk. Onze oudste zoon is één van de regisseurs, dus die voorstelling willen we als trotse ouders natuurlijk niet missen. Controversiële onderwerpen als homofilie en alcoholisme worden niet geschuwd. Ik ben verbluft door het vooruitstrevende karakter en de openheid.

Ik ben opnieuw verrast als mijn schoonmoeder me vorige maand attent maakt op een artikel in het kerkblad. Het betreft een openhartig interview van Rob en Lonneke Slöetjes met hun ouders Bert en Gerdien, tijdens hun laatste vakantie samen varend op een boot door Friesland. De reden van dit interview is de beslissing van moeder Gerdien om in december haar leven, en daarmee haar gezin, te verlaten door het plegen van euthanasie. Ze kan niet meer verder leven door de pijn die wordt veroorzaakt door haar ziekte MS. Gerdien legt uit dat het een weloverwogen beslissing is: “Het is natuurlijk heel triest en verdrietig, maar mensen zien me achteruitgaan. En als ik dan vertel over de dagelijkse pijn, vooral ook ’s nachts, dan snappen de meeste mensen mijn keuze wel. Mijn situatie is echt uitzichtloos en ondraaglijk.” Hoewel ze het heel verdrietig vindt voor de mensen die ze achterlaat, verlangt ze ernaar om straks geen pijn meer te hoeven voelen. Ze heeft bewust gewacht met deze beslissing tot na het overlijden van haar moeder eind vorig jaar, vertelt ze. “Ik had niet gewild dat zij haar kind had moeten verliezen.” Bij het lezen van deze zin voel ik een traan over mijn wang rollen.

Ik heb veel respect voor de protestantse gemeente van Halle en Varsseveld die dit interview in hun kerkblad publiceren. Maar ik heb vooral heel veel bewondering voor Gerdien en haar gezin die zo dapper, open en liefdevol met een taboe als euthanasie naar buiten treden. Wat gun ik hen nog een aantal mooie en waardevolle momenten samen. En als Gerdien straks dit aardse leven gaat verlaten, zullen haar ouders haar ongetwijfeld met open armen in de hemel ontvangen.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant