Afbeelding

Onlandse tijdingen | Deze rij is een historische; daar wil je in staan

Onlandse tijdingen

Deze rij is een historische; daar wil je in staan
Het was de week van de Queue - de week van de Rij.

De Rij met een hoofdletter, het gaat hier niet over Schiphol.
De Queue langs de Thames, de Theems.
De Rij der rijen.
Op vrijdag was hij zo lang - acht kilometer - dat hij tijdelijk gesloten moest worden. Er ontstond toen zelfs een ‘queue to get into the queue’.
Britser kon het niet, zei men.
Veertien uur zou men in die lange rij onderweg zijn naar zijn eindpunt: de grote Westminster Hall met zijn imposante houten plafond - overigens uit dezelfde bouwtijd als het balkenplafond van de Burgerzaal in Zutphen.
Wie niet in de rij wilde staan maar toch een indruk wilde krijgen van het gebeuren, die stond een live stream van de BBC ter beschikking; daar kon men 24 uur per dag volgen wat zich in Westminster Hall afspeelde.
Ik heb regelmatig gekeken. Dat stille passeren van de baar, de buiging van het hoofd, het slaan van een kruis, het salueren, de hoofse knik, soms een traan of een grimas, van alles kwam voorbij. Oud en jong, in gewone kleren of vol ornaat, op krukken en in rolstoelen, met kinderen, babys en honden.
Waarom doen ze zichzelf dit aan, al die uren van schuifelen?
Vaak gehoord: om deel te hebben aan de geschiedenis.
Er is lied - een song - van Neil Young met de titel Ordinary People.
Ik noem het zijn volkslied.
Het bestaat uit negen nijdige, wanhopige, smekende, liefdevolle coupletten over drinkers, dealers, daklozen, fotomodellen, kleine criminelen, middenstanders, zakenmensen, ambtenaren, fabrieksarbeiders, hufters en heiligen, het volk kortom, in een lang, meeslepend muziekstuk vol jankende gitaren en scheurende saxofoons.
En ofschoon Young destijds het rauwe Amerika van Ronald Reagan bezong, moest ik eraan denken toen ik de beelden zag van de Queue en die middeleeuwse hal.
De plechtige rituelen en een groots  georkestreerde staatsbegrafenis van de Queen volgen goeddeels de tradities en de etiquette van de gevestigde orde, de elite; ze hameren de burger de status quo in, maar het kalme en waardige eerbetoon van het volk is het eigenlijke hoogtepunt van de ingelaste periode van rouw. ‘The beauty of the public response,’ noemde de Jacinda Ardern dat, de Nieuw-Zeelandse premier dat, die ook even onder de mensen in de hal was. Dat deze koningin zeventig jaar op de troon zat is ook hun geschiedenis, zij waren het die deze monarch hebben gedragen.

Iedereen heeft wel eens in een rij gestaan. De bekendste rijen zijn die voor loketten en kassa’s en de knellende vraag: is dit een goede rij? Wisselen van rij is vaak een slecht idee. Hij stokt zodra je van rij bent veranderd.
Mijn laatste, grotere rij- ervaring was die in het afgelopen jaar toen ik buiten in de kou voor een groot vaccinatie paviljoen stond.
De corona-periode was sowieso een collectieve rij-ervaring. We stonden buiten, op anderhalve meter afstand, voor bakkers, voor supermarkten, bij marktkramen en accepteerden ons lot.
In de rij staan betekent wachten. Wachten op dat ene moment van vervulling: de aankoop van een brood of het eerbetoon aan een vorst. Wachten is als het leven zelf.

Wim Boevink

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant