Afbeelding

DE DAGEN VAN LOUIS

Onlandse tijdingen

Zondagochtend. De stilste van alle ochtenden.
De winter is gekomen, op kousenvoeten, keurig op tijd.
Het is december, de hemel is grijs als lood.
Er blaast een ijzige wind door de straten.
Niets lijkt zich te roeren.
De huizen staan met opgetrokken schouders tegen elkaar aan.
De winkels stijf gesloten.
De lege terrassen huiveren onder hun uit de tijd gevallen parasols.
Rudimenten van een zomer.
Bij Sani, het geliefde kleine koffiehuis, zitten mensen achter beslagen ramen.
Een warme kamer.
Mijn jas is te dun, ik zie af van een wandeling langs de rivier.
Daar is het klimaat het guurst, er is geen beschutting, alleen maar die loden hemel en de vrije wind.
Thuis de thermostaat omhoog gedraaid naar het nieuwe behaaglijk: achttien graden.
In Cherson, de bevrijde stad, zijn explosies gehoord. Het vriest er licht.
In Zutphen is het niet veel warmer.
Hier evenwel branden kachels.
En lampen boven keukentafels, eettafels, schrijftafels.
Uit de Sonos komt Wilco’s Cruel Country.
Het is de dag na #nedusa, de wedstrijd met die ene aanval.
De 1-0: achterin werd een trui gebreid, maar plots was daar die steek naar voren, één rechts, één averechts en volmaakte schoonheid was geboren.
Hier en daar zijn in de cafés weer schermen verschenen, aanvankelijk onopvallend alsof het om iets clandestiens ging, maar intussen met meer overtuiging.
De mensen willen zich warmen.
Cafés zijn warmtekamers.
Ik geloof dat ik dat woord voor het eerst las in een bericht over het gemeentebeleid van Zutphen.
Warmtekamers inrichten - zoals de bibliotheek - waar mensen even uit de kou kunnen stappen, misschien ook uit de kou van hun tochtige huizen.
Ik denk dat Cherson ze ook heeft.
De winter is gekomen, het vriespunt is nabij, en al wat we zien zijn zonovergoten beelden uit een woestijnstaat.
Tom Egbers met zijn gebruinde hoofd.
Een gestoofde Joep Schreuder in hemdsmouwen.
En een glanzende Louis van Gaal.
Deze winterdagen zijn de warme dagen van Louis.
Louis is volkomen zen. Vrijer dan ooit.
Niets kan hem deren.
Kanker? Qatar is een kuuroord.
Louis viert zijn leven.
Met Truus, schaamteloos voor de camera’s van de wereldpers.
Kom je vanavond naar mijn hotelkamer voor een wippie?
Een man op een sokkel. In balans.
Spelers verkouden van de airco? Niet Louis.
Hij zegt het met een lachje om de lippen.
Louis is onaantastbaar.
Hij kust Denzel. Hij knuffelt een jonge verslaggever uit Senegal.
Slaat dansend een arm om een Qatari in de hotellobby, zichzelf filmend.
Hij is zo hot dat hij ver weg een natie verwarmt.
We can come to an end.
Hij maakt dat we geloven dat we straks Argentinië aan flarden spelen.
Imagineren, noemt hij dat.
Zondagavond. De duisternis is vroeg en diep. De ijzige wind is wat gaan liggen. In de middag is plots sfeerverlichting tussen de gevels gehangen.
Ik sta aan de IJssel. De kade is verrijkt met nieuwe trappen van beton, die naar het water voeren. In het licht van de lantaarns zijn ze als het balkon van een theaterzaal.
De rivier als voorstelling. Je kunt op die trappen staan en imagineren dat Oekraïne in de finale staat en zich heel erg warmen kan.

Wim Boevink

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant