Ria Tuenter.

Ria Tuenter.

PR

Column Ria Tuenter: Kloppudding

Opinie

Tijdens de afgelopen feestdagen zit ik in de lappenmand. Geen handig tijdstip. Toch wordt het, met een bed in de kamer, een gezellige tijd. Meteen na de kerst is er een fijn lichtpuntje. Mijn zus komt het popje van onze overleden moeder brengen. Met fris gewassen kleertjes en gekamde haartjes, mag ze weer een tijdje bij ons logeren.
Voor wie de boeken over mijn moeder niet kent: Popje is een zichtbare aanwezige die ons nog dagelijks herinnert aan haar. Mam werd vanwege vergevorderde dementie gedwongen opgenomen in verpleeghuis Den Es in Varsseveld. Toen ze steeds vaker onrustig werd, besloten we een antroposofische pop voor haar te kopen. Een schot in de roos. Mijn moeder had weer iemand om voor te zorgen, te koesteren en haar gevoelens mee te delen. Popje bracht rust in haar onoverzichtelijke leven.
Na haar overlijden in februari 2017 kunnen we het niet over ons hart verkrijgen om ‘ons kleine zusje’ mee te laten gaan in de kist. Hoe mooi de gedachte ook is dat ze voor altijd bij mam blijft. Het verlangen om haar bij ons te houden, is vele malen groter. We hebben mam beloofd om goed voor haar te zorgen. Sindsdien logeert Popje bij toerbeurt bij mijn zus en mij. Popje ruikt nog naar mam, ze biedt troost en het is een heerlijk gevoel om haar lijfje tegen je aan te drukken. Zeker als je noodgedwongen in bed ligt.

Terwijl ik met mijn zus zit te kletsen, komen herinneringen boven aan het eten vroeger bij ons thuis. Mam bakte het vlees, van het door onszelf opgefokte varken, standaard in een half pakje croma. Op de aardappels en groente uit eigen tuin ging een flinke schep zout. En op zon- en feestdagen kregen we als toetje Saroma kloppudding. Gemaakt met verse volvette melk van de buurman. Karamelsmaak was mijn favoriet. Daarbovenop ging nog een lepel stijfgeklopte slagroom. Mam leerde ons dat je de slagroom net zo lang moest mixen tot er een soort golfjes verschenen en je de kom op de kop kon houden, zonder dat er wat uitliep. Van de woorden cholesterol en ongezonde vetten had nog bijna niemand gehoord. Het eten thuis smaakte heerlijk, al was het minder goed voor ons hart en onze bloedvaten.
Een dag na het bezoek van mijn zus zit er een fraai ingepakt cadeautje in onze brievenbus. Geen naam en adres op de buitenkant, dus dit heeft iemand er persoonlijk ingedaan. Wat leuk en spannend. Als ik het papier eraf haal, zie ik een pakje kloppudding. Karamelsmaak. Op het bijgesloten kaartje staat: ‘Smakelijk!’ Een afzender is niet nodig. Binnenkort ga ik weer ouderwets pudding kloppen. Die kan ik mooi aftoppen met de spuitbus slagroom uit het kerstpakket. Dat worden straks letterlijk ‘sweet memories’. En ik zal, net als mam altijd deed, aan Popje vragen of ze ook een hapje wil.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant