Column Remko Alberink: in de war

Ik ben in de war. Nou zullen sommige bekenden van mij zeggen dat dit vaker het geval is, maar ik voel me intern verdwaasd. Misstanden bij The Voice wel weten, maar onder het tapijt schuiven? Dan ben je denk ik ergens medeschuldig. In Groningen zijn mensen de wanhoop nabij na jaren van vechten tegen de overheid om compensatie voor hun schade aan huizen door de aardbevingen, maar recent moesten ze zelfs als kleine kinderen in de rij gaan staan. Coronamaatregelen waren de afgelopen 22 maanden nodig, maar kunnen ze intussen ook logisch en inzichtelijk worden gemaakt. Ik snap het gewoon niet meer. De toeslagenaffaire leidde in 2020 tot een vernietigend rapport, in 2021 trad het kabinet daarom af, na een jaar ‘formeren’ is er nu eindelijk in 2022 een nieuw kabinet, maar de meeste gedupeerden zijn nog steeds niet geholpen.
In alle vier de genoemde voorbeelden wordt er pas actie ondernomen als het te laat is. Het reageren in plaats van ageren en voorkomen staat centraal. Imago en beeldvorming lijken belangrijker dan het voorkomen van problemen en adequate hulp aan hen die het nodig hebben.
In wat voor wereld leven wij? Ben ik nou zo oud aan het worden, of is mijn aanpassingsvermogen langzamer dan de gehypte wereld om mij heen?

Ook in het buitenland vinden dubieuze situaties plaats. Poetin bouwt niet voor niets een legermacht op aan de grens met Oekraïne, in Noord-Korea is een raket lanceren belangrijker dan genoeg voeding voor de bevolking en in Qatar worden de laatste tegelpaden gelegd om het WK voetbal eind dit jaar groots te kunnen ontvangen.
Misschien ligt het probleem niet bij anderen, maar bij mij. Dat ik te veel het verleden koester, me vertrouwt voel met mijn herinneringen. De dooddoener ‘vroeger was alles beter’ gaat natuurlijk niet op. Maar sommige zaken waren ook niet slechter.
Dat gezegd hebbende probeer ik positief naar de toekomst te kijken, maar dat vind ik lastig, ik ben immers in de war. Hoe gaat het met de slachtoffers van de toeslagenaffaire? Hoe gaat het met de mensen in Groningen? Hoe gaat het met het de corona-epidemie? Waar ik me daarentegen geen zorgen over maak is The Voice, die stem zal eeuwig moeten blijven zwijgen. TV is nep, in programma’s als ‘Steenrijk, straatarm’, ‘Help mijn man is klusser’ en ‘De Rijdende rechter’ of ‘Ik vertrek’ staat het leed van mensen meestal centraal. Ramptoerisme op tv noem ik dat wel eens.