Ria Tuenter.

Ria Tuenter.

Column Ria Tuenter: Vlinder

Opinie

Mensen die de boeken over mijn moeder met dementie hebben gelezen, herinneren zich misschien het verhaal ‘Een gezin met zes meiden’. Hierin vertel ik hoe mijn moeder op 18-jarige leeftijd ging werken als huishoudelijke hulp in dit grote gezin. Met Hennie, toen 4 jaar, had ze een speciale band. Ze bleven elkaar door de jaren heen met enige regelmaat zien. Ook toen mijn moeder in het verpleeghuis woonde, kwam Hennie haar opzoeken. Met de trein reisde ze dan van Dordrecht naar Varsseveld en vice versa. In d’r uppie. Dat vond ze heerlijk. Dan hoefde ze met niemand rekening te houden. Ze genoot van het fraaie landschap dat aan haar voorbij trok. Zo reisde ze, met haar NS-kortingskaart, als een vrolijke fladderaar het hele land door. Met als jaarlijks hoogtepunt de kerstmarkt in Valkenburg.
Een paar jaar na het overlijden van mijn moeder blijkt ook Hennie dementie te hebben. Wat een wrede speling van het lot. Eind november vorig jaar overlijdt ze.

Begin dit jaar krijg ik een mail van Hennies dochter Marian. Hoewel we elkaar nog niet kennen, vraagt ze of ik haar wellicht wil helpen met het vinden van een logeeradres voor haar dochter, die als vierdejaarsstudent verloskunde een stageplek toegewezen heeft gekregen in Varsseveld. Dankzij de gouden tip van een vriend van mij, vindt ze een kamer in een prachtige B&B in Westendorp. Een ideale uitvalsbasis om snel bij bevallende vrouwen te kunnen zijn. Als Marian vorige maand op bezoek is bij haar dochter in de B&B, wil ze mij ook graag ontmoeten. Zo staan de dochters van twee innig bevriende moeders ineens oog in oog met elkaar. Wat zouden onze mama’s dit leuk hebben gevonden!
Er is meteen een klik. Als we onder de veranda zitten, beginnen we te kletsen en houden niet meer op. Na een tijdje zie ik dat ze een vlindertattoo op haar onderarm heeft. “Wist je dat er, sinds we hier zitten, een vlinder achter je op de balustrade zit”, zeg ik. Verbaasd draait ze zich om en voorzichtig lopen we ernaartoe. Hoewel we er dicht bovenop staan, blijft het beestje rustig, met gesloten vleugels, zitten. Als we ons gesprek vervolgen, zie ik vanuit mijn ooghoek dat de vlinder haar vleugels heeft gespreid. De prachtige kleuren zijn onmiskenbaar van een dagpauwoog. Weer bewonderen we haar van heel dichtbij. Een bijzonder, bijna magisch moment. Ik leg het vast met mijn mobiel.

Ons gesprek duurt ongeveer twee uur en al die tijd blijft de vlinder bij ons. Pas op het moment dat Marian aanstalten maakt om afscheid te nemen, vliegt ze weg. Dit moet een boodschap van ‘boven’ zijn, concluderen we. Een hemelse groet. Hennie wilde ons even laten weten dat ze er nog steeds is. Ze vond het fijn om ons even gezelschap te houden. Maar nu fladdert ze weer verder. In d’r uppie. Zonder met iemand rekening te hoeven houden. Er valt immers nog genoeg te ontdekken in deze wereld.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant