Open deur

Open deur

De vaste lezer van deze column (binnenkort mag hij van mij weer een leuke fles wijn als eindejaarsgeschenk verwachten) weet inmiddels dat ik niet ben geboren in de Achterhoek. Die blijde gebeurtenis vond plaats in een stadsgracht. Wel op een boot. Daar kwam ik deinend op de wereld. Later verhuisde ons gezin in die stad nog vele malen en kreeg ik vaste grond onder de voeten. Nou ja, op verdieping. Tweehoog, driehoog, zeshoog met portieken vol etensgeuren. Ik kwam pas daadwerkelijk met beide voeten op de grond toen ik in de Achterhoek ging wonen.  

Onlangs las ik een column waarin het karakter van onze streekgenoten wordt verwoord als wereldvreemd en gesloten. En om er een schepje bovenop te doen zou in de straten de hele dag de penetrante geur van boerenkool hangen. Die situatiesche(r)ts is niet voor het eerst te lezen. Zo’n stigmatiserend achterhaald verhaal doet het altijd goed en kan op veel ‘dikke duimen’ op FB rekenen. Het intrappen van een open deur is het kenmerk van de krabbelaar.

Opgegroeid in de ‘grote stad’ (niet Terborg) denk ik terug aan mijn eerste jaren in deze contreien. Op weg naar de Achterhoek had ik ook de vooroordelen. Maar wat bleek? Gesloten? De achterdeur stond altijd open. Achterhoek, het land van de achterdeur. In de stad (nee, niet Terborg) belde ik aan een voordeur. Vervolgens werd er een ris grendels verschoven en ging de deur op een kier. Tijdens mijn eerste kennismaking in de Achterhoek kwam ik voor een dichte deur. De voordeur ging vaak helemaal niet open, nadat ik had aangebeld. Na hevig gemorrel klonk het tot mijn opperste verbazing van de andere kant dat ik maar achterom moest komen. De voordeur werd nooit gebruikt. De achterdeur was nooit op slot. Iedereen kon zo binnenlopen. Hoezo gesloten? Ik ging meedoen met de mores en ook deurdonderen.

Ik geef grif toe dat in de afgelopen tijd steeds meer achterdeuren op slot zijn gegaan. Ook de westgrenzen van de Achterhoek zijn geopend en door grensoverschrijdend gedrag van schorriemorrie is het beter om de achterdeur op slot te houden.

Zo verdwijnt langzamerhand al dat aandoenlijke traditionele volksvermaak zoals zwientje tikken, trekkerpesten, een gegeven paard in de bek kijken, ganstrekken en paasvuur. We mogen ook niks meer.

De Achterhoek is net Nederland geworden en hoort er nu helemaal bij, zoals altijd de wens van de beleidsmakers was. De identiteit is verloren, maar wel met een eigen vlag. En dat is ook een open deur.