Column Ria Tuenter: Aandacht

Vorige maand schreef ik over onze zolderopruiming en hoe fijn het voelt om te ontspullen. Weg met die overtollige ballast. Ruimte in je huis en ruimte in je hoofd. Als je ouder wordt, kom je steeds meer tot het besef dat je uiteindelijk niks mee kunt nemen als je dit aardse bestaan verlaat. Of wanneer je, zoals mijn moeder, gedwongen wordt opgenomen in een verpleeghuis. Hoewel ze zich er niet bewust van was, was daar minder ruimte voor haar angst en eenzaamheid en juist meer ruimte voor gezelligheid en persoonlijke aandacht.
Na haar opname is voor ons, haar kinderen, al snel duidelijk dat ze nooit meer terug zal keren naar haar eigen huis. Er is geen andere optie dan het in de verkoop te zetten. Nog voor het Te Koop-bord in de tuin staat, is mams geliefde woonstek al verkocht. Dat betekent dat we het huis leeg moeten halen. Dierbare spullen gaan met ons mee naar huis. Kleiner spul gaat naar de kringloop. Grote meubelstukken worden op Marktplaats gezet en voor het merendeel verkocht. Haar zo geliefde leren bank gaat - met pijn in ons hart - naar een opkoper uit Arnhem. Voor in het drankhok van zijn zoon. Vre-se-lijk, daar was ze altijd zo zuinig op.

Kortom, je verzamelt heel veel spullen om je heen in een mensenleven, maar uiteindelijk eindig je met (vrijwel) niks. Op een gegeven moment kom je ook op een leeftijd dat je eigenlijk alles al hebt. Daarom ben ik blij dat ik in het voorjaar jarig ben. Iets voor in de tuin is dan altijd welkom. En een hapje eten bij vrienden is ook een ideaal cadeau. Dat kun je elkaar over en weer, steeds opnieuw geven. Het kost bijna niets maar het betekent wel aandacht voor elkaar tijdens een gezellig diner.

Twee jaar geleden bedacht mijn schoonzus een geweldig cadeau voor de verjaardag van mijn schoonmoeder. In de woonkamer van de jarige job had ze 26 ballonnen opgehangen. Voor elk (klein)kind en voor alle aanhang één ballon. Iedereen mocht er eentje doorprikken en trof dan een opdracht aan met daarbij de periode waarin deze moest plaatsvinden. Opdrachten als: ‘ga samen met (o)ma een spelletje doen’, ‘breng een sinterklaassurprise naar (o)ma’ of ‘maak een ontbijtje voor (o)ma’, zijn zomaar wat voorbeelden. (O)ma mocht de opdrachten van tevoren niet zien. Ze wist dus niet welke activiteit eraan zat te komen, door wie of wanneer. Ze wist alleen dat ze twee keer per maand verrast zou worden. Van elke activiteit werd een selfie gemaakt, die vervolgens op een groot plakkaat op de keukendeur werd geplakt. Zo kon (o)ma nog lang nagenieten van alle verrassingen. De activiteiten kostten weinig tot niets, maar die 26 keer extra aandacht was goud waard!
Ik hoop dat ook u, zeker met de feestdagen in het vooruitzicht, een beetje extra aandacht heeft voor de mensen in uw omgeving die dit goed kunnen gebruiken. Het kost zo weinig en betekent zoveel.