Boer Bertus

Boer Bertus

Mijn eerste column van dit jaar verschijnt op 17 januari, officieel te laat om u een gelukkig nieuwjaar te wensen. Maar ik schrijf ‘m vóór 15 januari, dus vind ik dat ik u nog wel een heel vredig en liefdevol 2023 mag wensen. Of zoals mijn opa en oma zouden zeggen: völ heil en zegen in ’t ni’je jaor!

Laten we hopen dat het, ook mondiaal, een vrediger en liefdevoller jaar wordt. Tijdens de kerst en de jaarwisseling was hier weinig van te merken. Poetin ging meedogenloos en onvermoeibaar door met zijn aanvallen op Oekraïense steden en woonwijken. Bij hem vergeleken valt de harteloze herbergier, die Jozef en Maria de deur wees, in het niet. Vrede op aarde en in de mensen een welbehagen is helaas nog ver te zoeken.
Gelukkig verschenen er ook positieve nieuwsberichten in de media. Zoals diverse hulpacties voor Oekraïne of inzamelingsacties voor de voedselbank. Ook gaven mensen hun kerstpakket aan gezinnen die dit beter konden gebruiken. En kinderen doneerden hun speelgoed aan andere kinderen die het minder breed hadden. Dit soort berichten zijn het beste tegengif voor al het vreselijke nieuws dat dagelijks tot ons komt. De wereld kent enorme schoften maar, zoals Rutger Bregman al schreef: de meeste mensen deugen.

Het bericht dat me het meest raakte kwam voorbij bij Omroep Gelderland. Daar zie ik hoe boer Bertus Pols, beheerder van kinderboerderij Laag Buurlo, al 40 jaar oud en nieuw viert tussen zijn dieren. Even voor half twaalf gaat hij de stal in en geeft de paarden, geiten en ezels voer zodat ze afgeleid zijn. Ook het licht en de radio zijn aan, zodat de lichteffecten en de knallen van het vuurwerk minder opvallen. De oude ezel met staar die extra gevoelig is voor plotselinge lichtflitsen, krijgt geruststellende klopjes op zijn kop. Op kalmerende toon praat Bertus tegen hem: “Hij is braaf, rustig maar, het is goed zo.”
Met tranen van ontroering kijk ik naar de beelden. Wat een lieve, onbaatzuchtige man! Er is geen familie die Bertus omhelst om 12 uur, geen knallende kurken en geen glazen champagne. Maar missen doet hij het niet, zegt hij. “Ik vind het prachtig tussen mijn dieren. Voor mij is het helemaal niet nodig om weg te gaan. Morgenochtend is het weer heerlijk stil en kunnen de dieren kalm de wei in, dat is het mooiste.”
Ach, wat had ik Maria en Jozef destijds zo’n stal gegund. Geen os, maar wel een oud ezeltje met staar. En een lieve, toegewijde ‘engel’ die kalmerend tegen haar had gepraat tijdens de bevalling: “Rustig maar Maria, het is goed zo.”