Weggeblazen

Weggeblazen

We kennen denk ik allemaal het gevoel dat je soms compleet weggeblazen wordt door iets wat je hoort, ziet of leest. Een verhaal dat meedogenloos in je hoofd gaat zitten bijvoorbeeld of muziek die regelrecht je ziel in golft. Het leidt tot emoties die je gewoon móet delen. En als je dat doet, ontstaan vaak mooie gesprekken. Aan de keukentafel, in de supermarkt of op het werk. He’j ‘t ok e’heurd? He’j ’t ok e’zien? Het verbindt mensen.
Een paar weken geleden word ik twee keer in één weekend weggeblazen. Bij het SBS6-programma ‘The Tribute: Battle of the Bands’ zie ik meerdere goede tributebands voorbijkomen. Eentje springt eruit dankzij zanger Bouke Scholten. Niet de zoveelste namaak-Elvis in die zo herkenbare jumpsuit met glitters, hoge kraag en veel te grote riem. Maar wel met exact dezelfde stem. Ik weet gewoonweg niet wat ik hoor als hij ‘My boy’ begint te zingen. Kippenvel all over! Uiteraard ken ik dit nummer, maar de tekst raakt me nu pas echt. Een vader vertelt aan zijn (denkt hij) slapende zoon dat de liefde tussen zijn moeder en hem over is. Het huwelijk houdt alleen nog stand vanwege de liefde van de vader voor zijn zoon: “Because you’re all I have my boy. You are my life, my pride, my joy.”
Tranen lopen over mijn wangen. Ik geef toe daar is niet veel voor nodig, ik huil al bij Het Kleine Huis op de Prairie, maar dit komt binnen. De intensiteit waarmee Scholten (zelf gescheiden) zingt, wordt mede gevoed door de aanwezigheid van zijn zoontjes in het publiek. Ook Golden Earring drummer en jurylid Cesar Zuiderwijk, toch behoorlijk gepokt en gemazeld, zit te huilen in zijn stoel. Zijn mede juryleden Spike, gitarist van de Haagse band DI-RECT, hield het ‘bèna’ niet droog en zangeres Angela Groothuizen noemt het optreden overweldigend. Als een dag later zelfs opper-moppersmurf Johan Derksen zich lyrisch uitlaat over jouw zangkwaliteiten, dan ben je wel een goeie hoor!
Datzelfde weekend zit ik bij een literaire middag in het Borchuus, waar oud-Ulftenaar Gijs Wilbrink wordt geïnterviewd over zijn door de landelijke pers bejubelde debuutroman ‘De Beesten’. Ik jubel net zo hard mee: wat een boek! In twee dagen lees ik het lijvige boekwerk uit. Ik krijg het verhaal over de beruchte Achterhoekse familie Keller niet uit mijn hoofd en handen. Ik wil weten hoe dit dramatische verhaal zich verder ontwikkelt. Welk geheim ontrafelt zich? Tijdens het lezen stop ik regelmatig om het prachtige taalgebruik goed in me op nemen.
Stoppen. Opnieuw lezen. Stoppen. Weer lezen. Smullen van jaloersmakende woordvondsten: ‘…alsof de pijnlijke, onvergeeflijke woorden onwillekeurig uit haar mond ontsnapten als motten uit een oud begrafenispak…’ en in gedachten wegdwalen bij een zin als: ‘twee mensen die over dezelfde weg lopen, lopen nooit over dezelfde weg’. Het is heerlijk om meegezogen te worden in een goed verhaal, om overrompeld te worden, weggeblazen. Ik besef dat ik morgen weer iets te delen heb bij de koffieautomaat.