Taart

Taart

Een paar weken geleden werd tante Johanna, de tante van mijn man, 81 jaar. Met alle neven en nichten, inclusief mijn schoonmoeder (haar zus), gaan we op een zaterdagochtend naar de boerderij in Breedenbroek om haar te verrassen met een verse slagroomtaart. Wat vindt ze het leuk om ons allemaal haar keuken binnen te zien stappen. Er wordt koffie gezet en de taart moet uiteraard meteen aangesneden worden. Niet alleen voor de jarige job, ook voor ons is dit een leuke familiebijeenkomst. Er gaat niets boven - lekker ouderwets – met een grote groep mensen rond een relatief kleine keukentafel te zitten en gezellig samen te kletsen. Even weer met z’n allen bij elkaar; de laatste nieuwtjes uitwisselen, herinneringen ophalen of je verbazen over bijzondere filmpjes op het internet. Maar vooral even warme aandacht voor elkaar.

Rond diezelfde tijd wordt bekendgemaakt dat bakker Siemon de Jong na twintig jaar stopt met de presentatie van het VPRO jeugdtelevisieprogramma ‘Taarten van Abel’. In dit programma bakt hij een taart met een kind voor een speciaal iemand. Ondertussen praten ze over allerlei zaken waarmee kinderen kunnen worstelen. Prachtige, ontroerende en ontwapenende gesprekken, bijvoorbeeld over opgroeien in een pleeggezin, gepest worden op school of hoe het is om een onbekende donorvader te hebben. Tijdens al deze gesprekken zet De Jong zichzelf nooit op de voorgrond en oordeelt niet. Het draait om het kind, hij is ondergeschikt.

Hoewel ik niet tot de doelgroep behoor, ben ik groot fan van dit programma. Eerlijke televisie, waar veel programma’s voor volwassenen nog een voorbeeld aan kunnen nemen. De Jong luistert écht naar wat het kind aan hem vertelt. Overigens blinkt de VPRO uit in het maken van goede jeugdtelevisie. Denk aan ‘Thea en Theo’, ‘Achterwerk in de Kast’, ‘Buurman en Buurman’ of het legendarische ‘De Achtertuin van Jan Wolkers’. Als Wolkers door zijn tuin op Texel liep en met zijn kenmerkende hese stem vertelde over spuugbeestjes of watersalamanders, dan hing ik aan zijn lippen. Beestjes waaraan ik normaal gesproken nauwelijks aandacht aan zou besteden, werden door hem ineens heel interessant.

Al deze programma’s zijn inmiddels gestopt, maar staan bij velen van ons in het collectieve geheugen gegrift. Daar komt Taarten van Abel nu dus ook bij. Misschien kunnen we, als eerbetoon aan De Jong, ook wat vaker écht in gesprek gaan met onze kinderen en goed naar ze luisteren. Bij voorkeur tijdens een gezamenlijke activiteit, zoals het schilderen van paaseieren, het bakken van koekjes of het versieren van een taart. En het mooie is, met het eindresultaat kun je ook nog eens iemand verrassen. Bijvoorbeeld tijdens een onverwacht bezoekje aan een jarige tante.