Een gezegend mens

Vier weken geleden schreef ik over mijn ‘carrière’ in de journalistiek. Ik eindigde mijn column met de zin: ‘In ieder mens zit een verhaal’. Die uitspraak kan ik, na ruim veertig jaar interviewen, absoluut beamen. Als mensen vol passie hun verhaal met je delen, is het een feestje om daar een mooi artikel van te maken. Van de man uit Etten die eigenhandig een draaiorgel bouwde tot het Doetinchemse voetballertje Alexander Büttner die op het punt staat een contract te tekenen bij Ajax. En van het jubilerend Varssevelds Mannenkoor dat kippenvel op mijn arm weet te zingen tot Gaanderenaar Jan Verheijen die de fietstocht van zijn vader naar het Colosseum in Rome overdoet. En zo kan ik nog talloze voorbeelden noemen van mensen wiens verhaal ik de afgelopen jaren met veel plezier in woorden heb gevat.

Ik krijg regelmatig de vraag aan welk interview ik de beste herinneringen bewaar. Die vraag is lastig te beantwoorden, het zijn er simpelweg te veel voor één column. Ik beperk me daarom tot twee memorabele gesprekken. Het meest humoristische interview was zonder twijfel dat met Sjaak Bral voor de glossy Big is Beautiful in 2006. Ik spreek hem in zijn appartement in de Haagse wijk Bezuidenhout. Het gesprek gaat onder andere over zijn passie voor reizen. “Reizen betekent voor mij vertrekken met een enkele reis op zak en dan maar zien waar je aankomt”, zegt hij. “Ik reis ook altijd in mijn eentje, want dan beland je gemakkelijker in situaties waar je anders nooit terecht gekomen zou zijn. Alsof je in een achtbaan zit, één groot avontuur!” Het is niet alleen wát hij vertelt maar vooral de manier waarop - in plat Haags - waardoor ik continu in een lachstuip lig. Al leest die man de bijsluiter van een doosje medicijnen voor, het is ‘onweâhstaanbaah’ voor mijn lachspieren.

Het interview dat mij enorm heeft geraakt, is het verhaal van de Doetinchemse Estela uit april 1999 voor MIJN Magazine. Zij vindt na bijna 26 jaar haar doodgewaande vader terug. Op vierjarige leeftijd moet ze samen met haar moeder en zusje haar geboorteland Angola ontvluchten, vanwege het uitbreken van een oorlog waarbij alle Portugezen het moeten ontgelden. Haar Portugese vader vlucht al eerder, halsoverkop. Ze ziet hem nooit meer terug. Tot ze via de Portugese variant van het televisieprogramma Spoorloos haar vader weer in de armen kan sluiten. Hoewel dolgelukkig, doet het haar pijn om te zien dat haar vader - toen 52 - een oude, gebroken man is geworden. Zes jaar daarvoor is hij heel ziek. Als ze hem op het randje van de dood vragen wat zijn liefste wens is, antwoordt hij: “Erachter komen wat er met mijn dochters is gebeurd.” Estela is enorm geraakt als ze dit hoort: “Het is een goed gevoel dat ik nu weet dat ik altijd in zijn hart heb gewoond.”

Dat ik verhalen als deze in woorden mag vatten, beschouw ik als een groot cadeau. Ik voel me een gezegend mens.