Gevecht met én overwinning op coronavirus

VARSSEVELD - Afgelopen zondag werd het aangrijpende boek ‘Adembenemend’ van Lucel ten Have (1968) officieel gepresenteerd in restaurant Enzovoort in Varsseveld. Het eerste exemplaar was voor haar man Jürgen en hun drie kinderen Esmé, Bob en Iris. Haar rotsen in de branding tijdens haar coma, haar herstel en haar overwinning op het coronavirus.

Door Ria Tuenter

Lucel werkt als reisadviseur, leidt een actief leven, eet uit haar eigen moestuin, heeft geen overgewicht of onderliggend lijden, maakt regelmatig een mountainbiketocht, loopt twee keer per week 10 kilometer hard en zorgt daarnaast voor haar gezin met drie jongvolwassen kinderen. Totdat ze in maart 2020, tijdens de eerste golf, genadeloos in de greep komt van het coronavirus. Ze ligt vier weken aan de beademing op de IC en vecht voor haar leven. Haar gevecht met en de overwinning op het coronavirus beschrijft ze, afgewisseld met dagboekfragmenten van haar man Jürgen, in ‘Adembenemend’. Dit boek beneemt je letterlijk de adem en neemt je mee in de onvoorwaardelijke liefde tussen een man en een vrouw.

Eerlijk en rauw
Lucel schrijft eerlijk en rauw over haar revalidatie. Ze spaart zichzelf niet in de beschrijving van dat proces in de dagelijkse realiteit. Bijvoorbeeld als ze vanuit haar rolstoel, via een speciale hometrainer, haar spieren wil trainen en opeens voelt dat het warm wordt onder haar billen. “Oh nee, het is niet alleen warm, het is nog vochtig ook! Ik zie dat mijn katheter losgeschoten is. De urine stroomt eruit.” Of hoe confronterend het is als ze zichzelf - na veertig dagen - voor het eerst in een spiegel ziet. “Mijn haar is te lang geworden en het grijs groeit er weelderig doorheen. Ik zie aan de lijnen in mijn gezicht dat mijn lijf flink geleden heeft. De huid op mijn hals is gevoelig en geïrriteerd. Een gevolg van het strakke aftapen van het gaatje van de tracheostoma. Het litteken heelt mooi en zal op deze prominente plek zichtbaar blijven. Maar het is wel een litteken dat mijn leven heeft gered en daar ben ik bijzonder dankbaar voor.”

Dansen van geluk
Als lezer beleef je niet alleen haar slechte momenten mee, ook kun je meegenieten met haar geluksmomenten. Bijvoorbeeld als ze tijdens wat lichte opruimwerkzaamheden in haar kamer in Klimmendaal opeens ‘Superstition’ van Stevie Wonder op de radio hoort. Ze begint spontaan te dansen. “Ik kan het niet tegenhouden. Ik móét dansen. Wat is dit heerlijk. Ik zet de radio nog wat harder en gooi zelfs mijn armen in de lucht. Ik voel me zo ontzettend blij. Ik kan weer dansen, mijn ritmegevoel is er nog. Ik dans van geluk!”

Bomen als metafoor
Zowel op de cover als in het boek staan bomen centraal. Geen toevallige keus van Lucel: “Bomen stralen voor mij kracht uit. De natuur gaat altijd door, wat er ook gebeurt. Bomen staan voor mij ook symbool voor de wisselende seizoenen. De illustraties van bomen die elk hoofdstuk markeren, geven symbolisch weer in welke toestand ik mij op dat moment bevond. Mijn longen zijn ernstig ziek geworden en ik heb aan den lijve ervaren hoe kritiek dit kan zijn. Bomen zijn ook de longen van onze aarde, daar moeten we echt heel zuinig mee omgaan.”
Adembenemend is verkrijgbaar bij de lokale boekhandels of via de website. 

www.luceltenhave.nl