Staken

Staken

Staand bij een bushalte, en er kwam vanalles voorbij, behalve een bus. Het was niet eens een van de stakingsdagen en ik had er als reiziger goed de smoor in. Je maakt een planning, kijkt op de openbaar vervoer-app, en merkt dat de dag heel anders gaat verlopen dan beoogd. Niet vanwege een staking, maar omdat de buschauffeur van dienst er een staking 2.0 tegenaan had gegooid.

Kijk, ik gun iedereen een verbetering van het salaris. Ik merk immers ook dat de boodschappen steeds duurder worden. Staken is dan terecht ook een grondrecht, maar nu naast de treinmachinisten, buschauffeurs er ook in de ziekenhuizen wordt gestaakt, vraag je je af waar het einde is.

Ook afgelopen week werd er weer ‘duftig’ gestaakt, nota bene op de dag van de verkiezingen. Daarvan had ik de buik trouwens ook goed vol. Landelijke politici die er tijd en energie insteken om elkaar de vliegen af te vangen, dat terwijl de slachtoffers van de Toeslagenaffaire, aardbevingen in Groningen en watersnood in Limburg en boeren met stikstofproblematiek op een faire en serieuze afhandeling wachten.

Misschien heeft het u verbaasd, maar mij niet meer. Beloftes na beloftes, maar adequaat iets regelen ho maar. Mede daarom interesseert de gemeentepolitiek mij ook meer dan de landelijke politiek. Lokale politici weten doorgaans tenminste waar ze over praten, wie er met hun inspanning gediend zijn, zijn ook nog benaderbaar. Haagse hotshots geven steeds weer een brevet van onvermogen af, daar staat ogenschijnlijk ‘geen fouten maken’ hoger genoteerd dan het helpen van groepen mensen.

Het zijn zo maar wat issues die door mijn gedachten gaan, daar staand bij die bushalte. Over de uitslag van de stembusgang zult u mij niet zien schrijven, daar hebben anderen veel meer verstand van dan ik. Toch valt het me op dat het voor bijna iedereen schrikken was. Zowel voor de mensen die heel rooskleurig hadden gedacht dat het ‘wel mee zou vallen’ als voor de winnaar die toch in shock was door de hoogte van de overwinning. Gelukkig zijn die verkiezingen nu weer voorbij, waardoor ons tv-beeld niet langer bevuild werd door one-lines schreeuwende politici.

Deze gedachten over stakingen en politici bij elkaar voegend opper ik nu dat de politici ook maar eens in staking moeten, misschien iets vanwege werkdruk of zo. Ook hen is het gegund. En als het aan mij ligt een erg lange staking, en dan ook het liefst een aantal weken voor de volgende verkiezingen, het is maar een suggestie.  

Remko Alberink