Dementievriendelijk

Een tijdje terug lees ik in de Gelderlander dat in Eibergen het eerste dementievriendelijke Chinese restaurant van Nederland is geopend. Bij ‘Grand Plaza’ hoef je niet van een menukaart te bestellen maar kun je zelf opscheppen of aanwijzen wat je wilt. Ook hebben de medewerkers een speciale dementietraining gevolgd, zodat ze weten hoe ze moeten reageren, bijvoorbeeld op iemand die de weg binnen het restaurant is kwijtgeraakt.

Terwijl ik dit lees, komt een herinnering aan mams 79ste verjaardag boven. Die dag staan we met de hele familie voor de deur van verpleeghuis Den Es om haar op te halen voor een etentje bij Fox Wolterink in Vragender. Ze woont er dan ruim een jaar en huilt van blijdschap als ze onverwachts al haar kinderen en kleinkinderen ziet staan. De rest van de dag glimlacht ze van oor tot oor. Tot... ze naar de wc moet. Ik loop met haar mee naar het damestoilet. Net voor ze het wc-hokje inloopt, vraagt ze bangig of ik wel op haar wil wachten. ‘Natuurlijk’, antwoord ik. Meteen daarna klinkt het: “Blijf je dan wel hier wachten en ga je niet terug naar de tafel?” Ik schrik van haar reactie. Onze tafel is slechts een paar meter verderop. Toch is de angst om te verdwalen voor haar zeer reëel.

Een andere herinnering die bovenkomt is van de laatste keer dat we met mam uit eten gaan. Omdat de dementie dan al veel verder gevorderd is, hebben we een apart zaaltje bij De Ploeg in Varsseveld gereserveerd. Het is fijn dat we afgeschermd van het restaurant kunnen zitten, zodat mijn moeder zo min mogelijk prikkels krijgt. De serveerster vraagt als eerste aan mam welke soep ze wil. “Ik hoef geen soep”, zegt ze. We kennen onze Alzheimer-pappenheimer inmiddels en weten dat we nu even moeten ingrijpen, anders hebben we straks een probleem. Als wij straks allemaal aan de soep zitten en mam heeft niets, zal ze zich verontwaardigd afvragen waarom zij niks krijgt. Daarom fluisteren we de serveerster in of ze, als ze van iedereen de bestelling heeft opgenomen, nogmaals aan mijn moeder wil vragen welke soep ze wil. “Doe mij maar tomatensoep, lekker”, antwoordt mam in de herkansing. 

Wij zijn als familie ongewild ervaringsdeskundigen geworden. Daarom juichen we het alleen maar toe dat er steeds meer aandacht komt voor deze volksziekte nummer 1. Maar liefst 300.000 Nederlanders hebben dementie. Zij kunnen in situaties terecht komen waarbij wij allemaal hulp kunnen bieden. Veel supermarkten, overheidsinstanties, banken, en nu dus ook horecazaken, trainen hun personeel in hoe om te gaan met het veranderende gedrag van iemand met dementie. Wist u dat ook u heel gemakkelijk een korte online training kunt volgen? Gratis! Kijk maar eens op www.samendementievriendelijk.nl. Zo zorgen we samen voor een maatschappij die steeds dementievriendelijker wordt.