Hart van goud

Hart van goud 

Afgelopen week waren wij nog net op tijd om bij leven afscheid te nemen van onze dierbare zwager, én laatste familielid van mijn Anke. Gerard, geboren en getogen Hagenees was zeer ernstig ziek en onze zus verzorgde hem met liefde tot zijn overlijden. Hij was een neef van mijn Anke en net als mijn zus gast op de zilveren bruiloft van de ouders van Anke in 1964. Wij gingen in die tijd met teveel glazen bier achter de kiezen nog gewoon met de auto naar huis, ook al omdat we dan vaak niet meer zo goed konden lopen. Schoonpa had wonend in Terborg het feest in Gaanderen besproken en was zijn tijd ver vooruit. In Terborg bestelde hij een touringcar die hun gasten afhaalden en na het feest weer veilig naar huis bracht . Zijn naam was Anton, maareigenlijk hadden wij hem toen al ‘Big Bob ‘ moeten noemen. Neef Gerard en zijn moeder logeerden bij mijn schoonouders thuis. Toen schoonpa ’s-nachts de gasten in de bus telde om zeker te zijn dat iedereen aan boord was kwam hij er één tekort. Toch liet hij de bus gewoon vertrekken. Hij had als enige gezien dat neef Gerard sjans had gekregen met mijn jongste zus Lies. In de bus vertelde hij met stralende ogen dat ‘die Hagenees ‘zich wel zou redden.

Klopte helemaal, diep in de nacht klom Gerard net als hij van jongst af aan deed via een regenpijp naar het slaapkamerraam van Anke om die wakker te kloppen. Gerard was een man met prachtige uitspraken die zo door Koot en Bie bedacht konden zijn. Ooit hoorde ik hem praten over grafteksten die hij mooi vond. Deze stond toen bij hem met stip op één: ’ Ik zei toch dat ik ziek was’. Gerard was helemaal gek op zijn favoriete auto van toen, ‘de lelijke eend’. Ooit kwam hij met de opvolger van die eend in Gaanderen. Pa zei hij tegen mijn vader, wil je er even een stukje in rijden? Nee, dank je zei mijn vader, ik heb meer dan drie miljoen kilometers schadevrij gereden dat wil ik graag zo houden. Kom er dan naast zitten zei Gerard het is zo’n lekker karretje. Dat kon pa natuurlijk niet weigeren. Toen ze een half uur later terugkwamen, was mijn pa vooral onder indruk van de claxon van het Franse autootje. Pa zei dat hij niet wist ,dat zo’n ding zo vaak gebruikt kon worden. Gerard die zich dagelijks beroepsmatig toeterend door het drukke Haagse verkeer moest wringen deed dat ook hier met Haagse bluf. Veel getoeter zei pa toen al, maar met een hart van goud.

Goed gaon.